Slaapgebrek!

Ik vertelde in een andere blog over een vriendin, die vorig jaar in december haar lang gekoesterde wens uiteindelijk in vervulling zag gaan en haar eerste kleintje kreeg.

Een kindje krijgen was mijn vriendin’s grootste en diepste verlangen. Ze ontmoette haar grote liefde pas op haar 39 jarige leeftijd. 5 jaar lang hebben ze op de natuurlijke manier geprobeerd zwanger te raken. Ze heeft de hoop nooit verloren ondanks de vele miskramen. En het is gelukt! Op bijna 44 jarige leeftijd werd ze zwanger van haar eerste kindje.

Diezelfde vriendin kreeg 4 dagen na de bevalling een kraambedpsychose door o.a. oververmoeidheid. Een aantal weken verplichte opname op de psychiatrische afdeling in het ziekenhuis volgde. Wat het mooiste moment in het leven van mijn vriendin moest zijn, brak nu voor haar en haar man een zware en minder leuke periode aan.

We zijn nu inmiddels weer een paar maanden verder! Sara is inmiddels 5 maanden en is een lekker volle, nieuwsgierige, gezonde, vrolijke baby met een eigen willetje. Met mijn vriendin gaat het geestelijk gelukkig goed en heeft sindsdien geen terugval meer gehad. Ze is vanaf februari weer thuis met haar kleintje en staat onder begeleiding van een pschiater voor de afbouw van haar medicatie (antipsychotica, lithium en slaapmedicatie)

Echter het moederschap valt haar tot heden best zwaar. Voordat mijn vriendin zwanger raakte, had ze lange tijd al last van een burnout en was dus al enigzins chronisch moe. De zwangerschap daarna, de bevalling, de psychose en het afbouwen van zware medicatie heeft voor haar enigzins prille herstel niet echt bevorderend gewerkt. En nu het enorme langdurige slaapgebrek er nog eens bij!! Sara slaapt namelijk nog steeds niet door vanwege de nachtelijke voedingen en door wat onrust. Haar man vangt mijn vriendin zoveel mogelijk op in de nacht, maar ondanks dat slaapt ze weinig. Om toch aan haar rust te komen en te kunnen slapen is ze weer inmiddels gestart met medicatie op aanraden van de pschiater om terugval te voorkomen!

Niet of nauwelijks slapen is vreselijk en maak je echt zo labiel! Ik heb het zelf ook ondervonden. Niet door het krijgen van een kind😉, maar door het afbouwen en stoppen van zware medicatie. Mijn slaaproblemen ondanks het gebruik van verschillende slaapmedicatie ( die ik op advies van huisarts kreeg) waren zo erg dat ik zo bang was dat ik ging doordraaien p een gegeven moment. Gelukkig is het zover nooit gekomen! Daar ben ik echt dankbaar voor! Maar normaal functioneren was allang niet meer aan de orde, zowel lichamelijk als cognitief. Mijn lichaam en zenuwstelsel reageerde te heftig. En angst om te niet kunnen slapen maakt het niet kunnen slapen nog erger! Ik kan mij dus heel goed voorstellen hoe ellendig mijn vriendin wel niet moet voelen!

Ik was gisteren even op bezoek bij mijn vriendin. Ook om te kijken hoe snel Sara alweer is gegroeid. Haar gezonde volle bekje, haar nieuwsgierige oogjes en haar vroijke lach maken ons bezoekje tot een groot succes! Mijn vriendin maakt een oververmoeide indruk! En doet alleen het hoognodige wat nodig is! Ik vind het zo sneu voor haar, want ondanks haar diepgewortelde uitgekomen wens,  het echte genieten en de roze wolk zie ik nog niet echt bij haar. Ik hoop voor haar dat dat nog wel gaat gebeuren binnenkort! En dat Sara haar willetje meer overdag laat gelden in plaats van s’nachts zodat beide ouders weer lekker rustig kunnen (door)slapen.